روز دوم

روز دوم. قافله‌ی عشق به سرزمین کرببلا می‌رسد...

«أعوذ بالله من الکرب والبلا»

و چشمان عمه سادات مضطرب است... .

زینب‌جان؛ آرام باش!

خورشید و قمر، هنوز بر شانه‌های صبح می‌درخشند!

علمدار هست...

سایه‌سار حرم هست...

شیری از ریشه‌ی اسدالله که یک نگاهش کافی‌ست تا خواب روبهان را متزلزل کند!

نگاه کن!

رقیه‌ خوشحال است!

گوش بده! از خیمه‌ی رباب صدایی نمی‌آید؛ علی اصغر، آرام خوابیده است!

آری! عموعباس هست...

عمه‌جان؛ غصه نخور!

خدا بزرگه!

از این ستون به آن ستون فرج است!

شاید تا ستون خیمه‌ی عباس برپاست؛ فرجی شود و مهدی (عج) بیاید!